برج مخابراتی نمی تواند نماد هویتی کهن ترین ملت دنیا باشد

 

امروزه با ازدیاد جمعیت شهرها، کشورها و ملیت های بسیار می کوشند هر یک خود را به نوعی در جهان مورد توجه قرار دهند و شاخصه ای برای تعیین هویت و سرزمین خود تعریف نمایند. جایگزینی برج آزادی با یک برج مخابراتی به کیفیت برج میلاد خیانت به هویت ملی و تفکرات اسلامی است.


در تمام طول تاریخ همواره تمدن ها و ملت های گوناگون کوشیده اند با ایجاد نماد ها و نشانه هایی سیطره نفوذ و قدرت و قدمت خود را تثبیت نمایند. 


مقبولترین شیوه شکل گیری نماد شهری پذیرش بنایی از سوی مردم و موانست با آن در طی سالیان دراز بوده است، هر چند که همواره بوده اند نمادها و نشانه های فرمایشی که به مقصود مستقیم نماد شدن بر پا شده اند و بعدها شهری را با وجود آن شاخص نموده اند.


امروزه با ازدیاد جمعیت شهرها، کشورها و ملیت های بسیار می کوشند هر یک خود را به نوعی در جهان مورد توجه قرار دهند و شاخصه ای برای تعیین هویت و سرزمین خود تعریف نمایند. در یک بررسی سطحی به راحتی می توان تشخیص داد که هر سرزمینی با توجه به پتانسیل های موجود خود چگونه در این رقابت شرکت جسته است؛ کشورهایی که خود را پیشرو در تاریخ و تمدن می دانند مانند هند، چین و ایتالیا اثری تاریخی را به عنوان شاخص برگزیده اند.


این شاخصه هویتی از مهم ترین نمادهای منتخب است که معرف پیشرو بودن سرزمین می باشد چنانکه کشوری بی سابقه تمدنی درخشان چون بریتانیا نیز ترجیح می دهد به جای سازه های پیشرو در فن آوری با چنین عناصری مانند استون هنج و ساعت بیگ بن خود را مطرح سازد یا حتی کشوری نوظهور چون ایالات متحده آمریکا خود را با مجسمه آزادی که نماد یک اسطوره بسیار کهن است مطرح می کند.
 

 

دایره‌المعارف بزرگ اسلامی

 

 

 

 

 عرصة فرهنگ و تمدن بشر چنان گسترده و پهناور است که کشف بسیاری از زوایای آن تاکنون میسر نگشته و احاطه بر آن در آیندة نزدیک نیز ممکن نخواهد بود؛ اما کوشش در راه شناخت و نیز شناساندن آن به جویندگان حقیقت، وظیفه‌ای انسانی است که با همة دشواری‌هایش ثمراتی عظیم در پی خواهد داشت. در این عرصه آنچه به همت ملت‌های مصر، چین، یونان، روم، ایران و هند به وجود آمده، در تاریخ تمدن جهان و سیر اندیشة بشری به سوی کمال و رشد، سهمی بزرگ و جایگاهی خاص داشته است. ولی فرهنگ اسلامی با اینکه پس از آنها و دیرتر از آنها پدید آمد، در زمانی کوتاه بخش بزرگی از جهان را در برگرفت و دیری نگذشت که یکی از نیرومندترین عوامل در تحولات تاریخ جهان شد و بسیاری از فرهنگ‌ها و تمدن‌های دیگر را تحت‌الشعاع خود قرار داد. این فرهنگ، ساخته و پرداخته ذوق و اندیشة دانشوران، متفکران و هنرمندان ملت‌هایی است که در جامعة بزرگ اسلامی و بر بنیاد تفکر و جهان‌بینی آن، به آفرینش آثار فرهنگی پرداخته‌اند.

 

رشد علوم و معارف در جوامع اسلامی و احساس نیاز به مجموعه‌هایی که جامع اطلاعاتی دربارة کلیات علوم رایج در زمان، و شامل موضوعات، تعاریف و اصطلاحات آن علوم باشند، موجب شد که برخی از دانشمندان به تدوین یک سلسله کتب عمومی در این زمینه‌ها بپردازند. «احصاء العلوم» فارابی، «مفاتیح العلوم» خوارزمی،«جامع العلوم» فخرالدین رازی، «دره‌التاج» قطب‌الدین شیرازی، «نفائس الفون» آملی، «کشاف اصطلاحات الفنون» تهانوی و ده‌ها مجموعة کوچک و بزرگ دیگر از این جمله‌اند.

 

تاریخ معماری ایران

 

هنر و معماری در یک محدوده ی زمانی و مکانی ساکن نخواهد ماند و برای درک و شناخت معماری امروز ایران باید از معماری دوران پیشین آگاهی داشت تا بتوان آن را مورد ژرفکاوی قرار داد . ایرانیان در طول تاریخ پر فراز و نشیب فرهنگ خود ، پیوسته به آفرینش های هنری دیگر جوامع توجه هوشمندانه داشته اند و کوشیده اند از تجربه های آنان بهره گیرند . شاید یکی از عوامل مهم پیشرفت هنر در ایران را بتوان در فرهنگ و تمدن های گوناگون و گاه متضادی دانست که پیوسته مردم ایران با آنها در تماس بوده اند . یکی از دوره های مهم معماری ایران که نقطه ی عطفی در تاریخ هنر ، معماری و شهرسازی کشور محسوب می گردد ، دوران طولانی سلسله قاجار است که نقش بسزایی در تکوین معماری معاصر کشورمان دارد . کمبود مطالعات علمی و پژوهش های گونه شناختی از معماری سبک نوین ( تهرانی ) باعث شده که این دوره به عنوان « حلقه ای مفقوده » در فرآیند معماری و شهرسازی ایران قلمداد گردد . با پیدایش انقلاب صنعتی و در پی آن پیشرفت های علمی – تکنولوژیکی کشورهای اروپای غربی ، موج نوگرایی این کشورها را فرا گرفت و تبعات آن جهان را درنوردید . ارزش ها و معیارهای غربی هنگامی که به ایران رسید به جامعه ای وارد شد که خود در تلاش برای نوسازی خویش بود . در کنار این تلاش ، البته ما شاهد گشایش درهای جامعه بر روی ارزش ها و معیار ها ی برونی نیز هستیم . جامعه ای که احساس می کند برای ادامه حیات باید دگرگونی هایی را پذیرا باشد . بدین سان تهران مکان تبلور کالبدی اندیشه های نو می گردد و مفهومی نوین در قالب « مکتب تهران » می یابد ، همان گونه که معماری و شهرسازی نیز رخساره ای دیگر می یابد . گو اینکه این نووارگی را کم تر در محتوا که در شکل جستجو می کند.