تاریخ معماری ایران
هنر و معماری در یک محدوده ی زمانی و مکانی ساکن نخواهد ماند و برای درک و شناخت معماری امروز ایران باید از معماری دوران پیشین آگاهی داشت تا بتوان آن را مورد ژرفکاوی قرار داد . ایرانیان در طول تاریخ پر فراز و نشیب فرهنگ خود ، پیوسته به آفرینش های هنری دیگر جوامع توجه هوشمندانه داشته اند و کوشیده اند از تجربه های آنان بهره گیرند . شاید یکی از عوامل مهم پیشرفت هنر در ایران را بتوان در فرهنگ و تمدن های گوناگون و گاه متضادی دانست که پیوسته مردم ایران با آنها در تماس بوده اند . یکی از دوره های مهم معماری ایران که نقطه ی عطفی در تاریخ هنر ، معماری و شهرسازی کشور محسوب می گردد ، دوران طولانی سلسله قاجار است که نقش بسزایی در تکوین معماری معاصر کشورمان دارد . کمبود مطالعات علمی و پژوهش های گونه شناختی از معماری سبک نوین ( تهرانی ) باعث شده که این دوره به عنوان « حلقه ای مفقوده » در فرآیند معماری و شهرسازی ایران قلمداد گردد . با پیدایش انقلاب صنعتی و در پی آن پیشرفت های علمی – تکنولوژیکی کشورهای اروپای غربی ، موج نوگرایی این کشورها را فرا گرفت و تبعات آن جهان را درنوردید . ارزش ها و معیارهای غربی هنگامی که به ایران رسید به جامعه ای وارد شد که خود در تلاش برای نوسازی خویش بود . در کنار این تلاش ، البته ما شاهد گشایش درهای جامعه بر روی ارزش ها و معیار ها ی برونی نیز هستیم . جامعه ای که احساس می کند برای ادامه حیات باید دگرگونی هایی را پذیرا باشد . بدین سان تهران مکان تبلور کالبدی اندیشه های نو می گردد و مفهومی نوین در قالب « مکتب تهران » می یابد ، همان گونه که معماری و شهرسازی نیز رخساره ای دیگر می یابد . گو اینکه این نووارگی را کم تر در محتوا که در شکل جستجو می کند.
